Tijdreizen met Arjo

Pas laat begon ik met reizen. Op mijn dertigste maakte ik mijn eerste verre reis: een maand naar Sumatra, Java en Bali. Voordien had ik wel al eens mijn broer bezocht, die naar Lousiana (VS) was geëmigreerd, en uitstapjes gemaakt naar New York, de Canarische Eilanden, Parijs, Duitsland en Bulgarije, en daar hield het wel mee op.

Na Indonesië volgden Mexico, Guatemala & Belize, Libanon, Syrië & Jordanië en Ecuador, Peru & Bolivia, waarna ik ging werken als reisbegeleider voor Koning Aap. Inmiddels heb ik daardoor nog veel meer landen bezocht.

Voor velen is dat wanneer ze buiten de gebaande paden treden, als die nog bestaan... Daar waar het asfalt ophoudt. Zo'n ervaring had ik in het Nationale Park Torotoro, in Bolivia. Het dorpje op zes uur rijden ten zuiden van Cochabamba werd destijds nog niet zo veel bezocht.

Mijn gids en ik trokken samen op zijn motor de bergen in, naar bijzondere landschappen en prachtige vergezichten. Sowieso houd ik van uitgestrekte, lege en onbegaanbare landschappen: de woestijnsteden van Libië, de kolossale bergen van Kirgizië en Tadzjikistan en, wederom, Zuid-Bolivia.

Als ik op dit moment ergens anders zou willen zijn dan in mijn huis in Amsterdam, dan zou dat Bagdad zijn. En wel het Bagdad dat door de elfde eeuwse reiziger Al-Khatib al-Baghdadi is beschreven - en wordt geciteerd in 'De Zeven Steden' van Violet Moller.

Hoewel: zou ik op reis willen naar die plek, waar niets uit de beschrijving terug te vinden zal zijn, of naar die tijd? Een andere plek die ik meteen zou willen bezoeken is - sinds het lezen van Rory Stewarts 'Tussenstations' - de minaret van Jam, in Afghanistan.